Wracając z Dubrovnika do Prisztiny przemierzaliśmy przez Czarnogórę. I nagle znaleźliśmy się obok mostu na Tarze.Jest wyjątkowym dziełem współczesnej architektury, symbolem i niezastapioną panoramą kanionu rzeki Tary. Betonowy most łukowy zaprojektował jeden z najlepszych specjalistów budownictwa Królestwa Jugosławii, inż Mijat S. Trojanović. Most zbudowany został w latach 1938-40. W momencie oddania do użytku był największym drogowym mostem ze wzmocnionego betonu w Europie oraz jedną z kilku największych i najpiękniejszych budowli tego typu na świecie. Swoją potężną pięciołukową konstrukcją wznosi się 150 metrów nad głębokim kanionem. Główny łuk ma rozpiętość 116 metrów. Łączy wsie Budečevicę i Trešnjicę.

W 1942 roku w czasie II wojny światowej w celu powstrzymania jednostek nieprzyjaciela jeden z łuków został zburzony przez partyzantów. Rozkaz wysadzenia mostu wykonał inżynier budownictwa Lazar Jauković, który uczestniczył w jego budowie. Zniszczona została wówczas konstrukcja ostatniego, małego łuku o długości 44 metrów, zaś pozostałe części mostu pozostałe nieuszkodzone. Jaukovicia złapali Włosi i rozstrzelali na pozostałościach mostu. Ludność tych ziem, na pamiątkę jego bohaterskiego czynu, wzniosła pomnik w pobliżu mostu, gdzie Jauković również został pochowany. Po wojnie budowla została naprawiona i oficjalnie otwarta dla ruchu we wrześniu 1946 roku. A historia zburzenia mostu stała się wątkiem filmu "Komandosi z Navarony".